Het is nacht. Door de ramen klinkt het geluid van de snelweg in de verte. Ik voel de zomeravond. Verdriet, afgescheidenheid... Ineens ben ik 23 jaar terug.
New Zealand, een motel langs de snelweg. In het donker een man waar ik me niet langer mee verbonden voel. Of liever: ik weet niet hoe onze relatie nog werkzaam te maken.
In het donker ook nog twee jonge kinderen. Ze moeten gevoeld hebben dat er iets gaande was, van het onheil dat in de lucht hing. Ik wilde niets liever dan het wel zou werken. Maar wist zo niet hoe. Alleen maar het gevoel dat er een aanpassing van mij werd gevraagd die ik niet meer wilde en kon maken: me vrolijker voor doen dan dat ik was. Ik was mezelf meer dan zat en kon me niet voorstellen dat die ander me niet zat was. Dus ja, beter zo. Laten we dit stoppen.
De ander was intens verdrietig. Wilde niet stoppen, hoewel het niet werkte.
Wat is 'werken' op zo'n moment?
Verbonden voelen, bedenk ik me nu. Ik was vervreemd van mezelf, de relatie, mijn gezin en mijn kinderen.
En mijn grootste 'fout': ik dacht dat het aan mij lag, dat ik het op moest lossen. Oplossen voor ons allemaal.
En dat is achteraf het naarste geweest: wat als ik wel anderen in mijn proces, in dit proces had betrokken? Die anderen die overtuigd waren dat we 'samen' terug zouden komen. Die daar wel zagen wat ik niet ķon zien? Dat ik niet durfde te genieten van wat daar was. Dat ik me niet beter voor hoefde te doen dan ik was. Dat ik ook niet in oplossingen hoefde te denken?
Dat zacht worden, compassie en wisselwerking slechts om uitreiken vroegen terwijl mijn hoofd slechts één oplossing zag: stoppen. Stoppen met dat wat leven heet en dat ons het goede wil geven. Mits we het durven toelaten.
De pijn die daar nog steeds gevoeld wil worden, raakt me. De verbondenheid voelen door die pijn heen met alles wat leeft en leven is, is in die 23 jaar een weten geworden. En toch.... ik zou het verhaal willen herschrijven, al was het maar dat ik die 2 kinders nooit op die manier heb willen tekenen...
En dan het besef dat wij niet het leven leiden maar dat het leven ons leidt. Naar plaatsen waar we niet altijd willen zijn. En hoe we door het leven te leven steeds meer beseffen dat het groter is dan de verhalen die wij onszelf vertellen….
Reactie plaatsen
Reacties