Black Pearl of Warrior is de oorspronkelijke naam van dat machtig mooie paard van mij. Een krachtige grootse naam, maar ook duister….Het is de kracht die in ons allemaal huist, de kracht van Kali. Alles vernietigend. Kali die afbreekt omdat van daaruit het nieuwe mag ontstaan. We voelen haar in de kracht van de natuur.

Het blijft een wonderlijk fenomeen: zowel mensen als dieren kiezen niet vanzelfsprekend wat goed voor hen is. Of eigenlijk: mensen en dieren kiezen niet vanzelfprekend wat goed voor hen is, zolang ze nog in de overleefstand zitten.

Vandaag werd een wens die ik koesterde als 12-jarige werkelijkheid: een bezoek aan de Niagara Falls in Canada..Het is bijzonder wat dat doet. Een verlangen waarvan ik niet wist dat het zo groot was. Tranen stroomde over mijn wangen bij het zien, horen maar vooral voelen van dit natuur'geweld'. De kracht die daar te voelen is, en weten dat we allemaal een druppel van die oceaan zijn...Het geeft me hoop als ik bedenk dat ook wij als mensen deze kracht bezitten en dit ten goede van alles en iedereen in kunnen zetten.De Bron van het Al in ons, gespiegeld in dat wat we daar buiten waarnemen

Ineens dringt die waarheid zo tot me door, zittend in een schommelstoel op the porch somewhere in the USA met kwebbelende eendjes om me heen.Steeds komt er iets nieuws en wordt de vraag gesteld: ."Ga je het aan?" Waar ik in het verleden eigenlijk gewoon de uitkomst wilde weten, weet ik inmiddels dat dat écht geen optie is. Je gaat het niet weten voor je het hebt gedaan. En sterker: de uitkomst doet er niet eens toe. Zolang iets in je systeem zit waar een vraag zit, vreet het energie.Dus ja, morgen ga ik die online coaching geven. Hier vanuit America met iemand daar in Holland. Voor het eerst zelf vroeg mijn bed uit vanwege het tijdsverschil. Waar ik anders juist degene was die later op de dag contact legde met iemand daar ergens op de wereld.Maar nu genieten van het spreken van mijn moerstaal omdat die toch het dichts bij mijn hart ligt én de grootsheid voelen van wat ik heb bereikt met alle stappen die ik heb gemaakt én alle momenten dat ik stil stond...

Het houdt me bezig: waarom is het zo moeilijk om mensen te vinden voor de zorg?En ik kijk terug op mijn eigen reis.Het was een burn out die mij dichter bij mezelf bracht. Of beter: het besef van PTTS. Opgelopen daar waar ik niet mijzelf durfde te zijn omdat dat niet veilig was. Als ik terug kijk, gaat het over 'compatibilty'... Het bij elkaar passen. Dat stuk ontbrak op de plek waar ik was en ook zo graag wilde zijn maar ik wilde er niet aan. Het plaatje wat ik voor me zag was zo mooi.Mensen op de werkvloer: hoe 'compatible' zijn we? Waar zijn de plekken waar je werkelijk jezelf mag zijn en durft te zijn? Waar jouw kracht ten volle kan en mag stralen? Om vervolgens te beseffen dat je met z'n allen een mooiere wereld aan het creëren bent?Het vraagt kwetsbaarheid en oprechtheid in een wereld die is verhard en zich zelf heeft vastgezet in systemen. Controle, beheersen.... dat is waar we zijn uitgekomen in onze geestdrift om het 'goed' te doen voor die ander. Onszelf op de tweede plaats zettend. Terwijl er maar één plek is waar jij werkelijk je leven kan leven en jezelf kan zijn: in jouw centrum en in jouw kracht.Durf daarvoor te gaan staan en laat je leiden door het Leven. Het Leven, de gemeenschappelijke deler van ons allen in de diverse kleuren zijn.(Dit keer een foto van een geit, één van de meest eigenzinnige dieren die ken en zo staat voor kracht, durf en geloof in zichzelf)

Hoe vaak zorgen we voor die ander om onszelf veilig te voelen?Hoe vaak gaat die zorg voor die ander ten koste van onszelf omdat we onszelf achteraan in de rij plaatsen?

Heen en weer geslingerd tussen een gevoel van leegte en dorheid, en het weten van overvloed.Ik kom er niet uit…Opnieuw zijn het mijn paarden die me hier hoop geven door het beeld wat ze laten zien. 

Zoals veel in deze tijd, lijkt ook ons voelen te zijn uitgehold. We registreren het wel maar voelen het niet. Rust brengt geen rust, het uiten van woede of irritatie, geen bevrediging. Liefde. We vinden het niet in de uiterlijke wereld…. En zo stappen we hongerig door de wereld op zoek naar voldoening maar kunnen het niet vinden.Wat is nodig?Verbinding. Verbinding met onszelf. Door terug te gaan naar ons zelf kunnen we beelden in onszelf creëren die deze gevoelens weerspiegelen en daarin voelen wat de werkelijke kwaliteit is van bepaalde emoties of gevoelens. Hersenen maken geen onderscheid tussen ‘echt’ of fantasie. Als we ons daar voor open stellen en werkelijk de kwaliteit kunnen ontvangen, zal deze ons voeden.En van daaruit kunnen we de wereld instappen, ons verbinden en ook daar die kwaliteiten opnieuw ontdekken. Door jezelf te voeden met kwaliteit in welke vorm dan ook ontstaat verzadiging. En daarmee stopt de zoektocht en kunnen we de controle los laten van dat wat we willen dat ons tegemoet komt

Verwarring is voor mij het woord dat vanochtend opkwam en zo kenmerkend is voor deze tijd.We zijn op zoek naar het goede, naar goed doen.Tot nu toe kregen we dat wat wel of niet goed is, terug uit onze omgeving. En op die manier liepen we ons pad. Maar de wereld is heel snel aan het veranderen. De boodschappen uit de wereld zijn meer dan veel.En dan terug te moeten gaan, in jezelf je eigen waarheid vinden en onafhankelijk van die ander er voor te gaan staan…Het is niet makkelijk. Zeker niet als je ziet wat een emotie het op kan roepen bij de ander. En we nog de illusie hebben dat het in onze macht is dat die ander anders zou reageren als wij andere keuzes zouden maken. Misschien is dat, zo maar wiens leven leef je dan?Het brengt in verwarring.En die is nu in alle heftigheid te voelen. In ons, en om ons heen.Zoals wij terug moeten naar onszelf, zal ook die ander dat moeten doen om niet te verdrinken in alles wat daar is en ons er in mee sleuren. Innerlijke kracht. Het is in ieder van ons. Het voelen en leven, is nu wat van ons wordt gevraagd. En daarmee ontwarren we onszelf uit die ander

Laoch is mijn Healing Horse. Vandaag leerde hij mijn een les die ik nog niet kende: boos zijn in connectie.Eigenlijk een heel simpel voorval. Ik wil hem terug zetten op de paddock omdat zijn vriendinnetje roept. Hij wil niet, of liever: doet alsof hij niet wil. Zal voor sommigen wellicht vreemd zijn maar mijn vriend heeft op zo’n moment twee lagen: het gedrag en de energetische laag. En als die niet overeenstemmen, gaat het meestal dat het over mij. Dus ja, hij loopt de andere kant op maar niet met de kop erop die hij ook kan hebben. Ik realiseer me nu ineens dat ik hem in dat laatste geval laat gaan en de leadrope gewoon los laat. Nu dus niet.Het maakt dat ik toch achter hem aan moet rennen. En ik voel ineens zo’n boosheid opwellen. Dit gaat werkelijk nergens over, je stopt gewoon en ga met me mee…En  ineens voelde ik hoe op een diepere laag energetisch de connectie gemaakt werd…. Alsof er een wonder gebeurde.Laoch stopt, draait zijn hoofd om en kijkt me aan: “Zie je nu, hoe krachtig je bent?”Daar waar ik gewend was om de connectie te verbreken, ofwel door me niet te willen laten raken, ofwel omdat ik het toch te spannend vind, ontstond iets heel nieuws: Heilige Woede. Woede in connectie. Woede die een stroom neer zet van waaruit hele mooie dingen kunnen ontstaan omdat hij zo verbonden is met je diepste wezen. En je letterlijk laat staan voor jezelf.

En net zoals dat er genoeg zuurstof is voor iedereen, is er ook genoeg liefde. Maar ergens is er ons wijs gemaakt dat er een tekort is. En een gevoel van tekort maakt dat je het gevoel hebt dat je steeds weer moet kiezen.En het gevoel van tekort maakt ook dat je het gevoel hebt, de één te kort te doen als je de ander wat geeft.Maar zo is het niet. Als ik jou mijn liefde geeft, betekent het niet dat ik voor een ander minder heb. Als je verbonden bent met die bron van liefde, is er altijd genoeg. En dat ben jij. Je voelt het. Je schrikt ervan. Want inderdaad is het dan allemaal één grote leugen....Nee, het is geen leugen, alleen sommigen voelen die verbondenheid niet en dat maakt dat ze niet kunnen geven

Natuurlijk sta jij op mijn lijstje

Ik kijk terug op de week en denk aan de verhalen. De verhalen die niet zijn verteld maar waarvan ik voel dat ze de wereld gemaakt hebben zoals hij nu is. Vertieft en in pijn. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als al die verhalen zouden worden gedeeld en de pijn zou worden gevoeld. Het zou huge zijn.

Ik was 16 toen bovenstaande als stelling werd gegeven. Toen kon ik er met diepe overtuiging JA opzeggen. Nu, iets minder dan 40 jaar later, kan ik me er nog steeds in vinden. En ja, het roept nog steeds weerstand op als ik dit deel met mensen.

Naar aanleiding van mijn coachsessie van gister ontstaat een beeld. Een beeld waarin dingen samen vallen. Hoe het buitenleven samen valt met het zorgen voor elkaar en het leven samen met neurodivergente mensen. Mijn dieren om me heen, de paarden, de katten, kippen , moestuin, buiten….

Heel vaak stellen we ons voor hoe het zou zijn als het ‘anders’ was. We bedenken wat we graag zouden willen, wat onze wensen zijn. Sommige kunnen niet eens bedenken wat de wens is. Behalve dat dat wat er nu is, zo niet gewenst is. Als dat eerst maar eens zou stoppen…We starten enthousiast met onze nieuwe voornemens of gaan nog eens opnieuw aan de gang met de wensen die we al hadden. Maar het komt niet van de grond.

Hoe vaak zorgen we voor die ander om onszelf veilig te voelen?Hoe vaak gaat die zorg voor die ander ten koste van onszelf omdat we onszelf achteraan in de rij plaatsen?

Het is wonderlijk hoe we in deze wereld kunnen denken dat mensen inwisselbaar zijn. Dat het blijkbaar niet uit maakt wie je bent. Nadat de relatie is beëindigd, is daar ineens die andere man of vrouw. Voor jou zo een ander…

Weerstand….vaak een lastige…Er wordt wat gevraagd en het antwoord is stilstand, verharding, verstarring….Het is vaak de heftigheid van de reactie die doet vermoeden dat er meer onder zit dan alleen de situatie die het betreft.Het wordt pas echt vervelend als je merkt dat je weerstand in de weg gaat zitten van dat wat je wel degelijk zou willen bereiken.In de eerste instantie sus je jezelf misschien nog met uitspraken als: “Het is de tijd nog niet”, “Hoe belangrijk is het eigenlijk?”, “Ze bekijken het maar…”. Of maak je jezelf wijs dat je dit keer maar eens lief wil zijn voor jezelf en parkeer je de wens... Die overigens steeds weer terug komt en je niet dat fijne gevoel geeft dat wensen kunnen geven als ze stap voor stap verwezenlijkt worden.

Stilte, niemandsland….niet weten welke kant op te gaan…. Eens in de zoveel tijd komt het voor. Zo essentieel voor de menselijke ontwikkeling. Geen plek om graag te verblijven. Of liever: het moet niet te lang duren. De twijfel gaat dan toeslaan: zou ik niet wat moeten doen? Had ik dat wel moeten doen?

Het is nacht. Door de ramen klinkt het geluid van de snelweg in de verte. Ik voel de zomeravond. Verdriet, afgescheidenheid... Ineens ben ik 23 jaar terug.

Ik dacht altijd dat ik het zelfhelend vermogen van mens, dier en natuur zo mooi vond.Maar na de sessie van vandaag realiseer ik me dat groeikracht nog meer respect in mij afdwingt. De kracht die maakt dat een grasspriet door het asfalt breekt, die maakt dat een eicel en een zaadcel tezamen groter worden dan ze zelf ooit zouden kunnen zijn, de drang om steeds weer verder te gaan en te komen dan dat we ooit voor onszelf hadden kunnen bedenken.En ja, het zelfhelend vermogen is in dit hele proces niet weg te denken. Want we leven in een wereld die heling behoeft. Die streeft naar die balans waarin groei optimaal kan zijn. Waar ook binnen die groei ruimte is voor rust, integratie en genieten van dat wat we ons verworven hebben en wat het leven te bieden heeft. Mijn hart gloeit als ik denk aan al die mensen die me getuigen laten zijn van hun weg naar heelheid en groei.

Je plaats kennen heeft in ons land een wat negatieve lading. Het wordt je gezegd op het moment dat je je groter maakt dan dat je zou zijn…. Echter…. Je plaats kennen en innemen is van wezenlijk belang voor jezelf en de ander.

Één van de meest belangrijke dingen is dat je je gezien voelt. Door jezelf en door de ander. Als je je gezien weet, merk je dat doordat er oog is voor dat wat jou zo specifiek jou maakt. Het geeft verbinding, met jezelf en de ander. Echter: hoe vaak willen we 'niet opvallen' of hebben we het gevoel dat we niet 'anders' mogen zijn? Maar ook: hoe vaak vinden we dat we anderen niet anders mogen behandelen omdat we alle 'gelijk' zijn? Heel veel ouders gaan ook op die manier met hun kinderen om: al hun kinderen 'moeten' gelijk worden behandeld. Maar ook andersom: ouders 'moeten' op één lijn staan. Hoe zou het zijn om echt vanuit je eigenheid te reageren zonder dat je het gevoel heb dat je daarin iemand tekort doet? Dat je de ander werkelijk kan zien in wat hij/zij nodig heeft en wat passend is? Dat jij je laat zien in wie je werkelijk bent en daardoor ook de waardering krijgt om wie je werkelijk bent?

Het kan moeilijk kan zijn om een verlangen te achterhalen.Heel lang heb ik geen antwoord kunnen geven op de vraag: 'Wat zou je nu het liefste willen?'. Ik vond dat altijd heel raar. Waarom niet weten wat ik wilde terwijl anderzijds de wereld aan mijn voeren lag?Om te weten wat je verlangt, is verbinding nodig. Verbinding met je zelf. Het moment dat je je gaat verbinden met je zelf, kom je alles tegen. Allereerst het niet verbonden zijn, dan de pijn en daarna kan er vreugde ontstaan en de herkenning waar verlangen heen stroomt.Het feit dat pijn oppopt, is een eigenschap van het lichaam, het leven.

Veel mensen hebben gezegd dat ik een boek zou moeten schrijven over mijn leven. Het zou moeten gaan over alles wat ik heb meegemaakt. En toch denk ik niet dat mijn leven écht anders is dan alle anderen.Hoe ik daar zo bij komt?Door de titel dat dat boek zou hebben: 'Mijn weg naar vrijheid'.Ik denk dat elk leven dáár over gaat. We leven in een wonderlijke wereld waar zowel ons als onze ouders verteld is wat goed voor ons zou zijn. En alles wat 'eigen' is, in twijfel wordt getrokken, genegeerd of zelfs afgeleerd. Of je dan wel of niet je eigen weg volgt, je wordt er door getekend. Als kind heb je de kracht nog niet om in Liefde voor jezelf te kiezen. Je kiest in Liefde voor de ander immers zij zouden voor je moeten zorgen. Of je duwt weg en gaat je pad alleen. In beide gevallen gaat er een verbinding verloren.Het Leven gaat over die verbinding. De verbinding met jezelf, de ander en de wereld om je heen. Vanuit die verbinding kan je keuzes maken. Je lichaam blijkt dan ineens een feilloos kompas.

Er was een tijd dat ik echt vlekken in mijn nek kreeg van het woord alleen al. Het symboliseerde vooral de eenzaamheid die er is als dat gevoel niet ervaren wordt. Nu weet ik inmiddels dat het gaat om de kracht en glans van elke zuster naast me te zien. En dat ze altijd aanwezig is maar zo vaak verborgen en weg gestopt. Want de kracht van vrouwen is onmetelijk en is in het verleden ook tégen elkaar gebruikt. Er is angst voor verraad. Niet eens uit dit leven, maar doorgegeven door de generaties heen. En ja, vrouwen zijn krachtig

Twee die niet zonder elkaar kunnen.Om te verbinden moet je zacht zijn. Echter hoe vaak spelen we hard tegen hard? Verbinden vanuit hardheid lukt niet. Niet met jezelf. Niet met de ander. Verbinden vraagt om je zachtheid.Hoe kwetsbaar kan het voelen om daar in te stappen. Echter uitreiken in zachtheid naar jezelf en die ander, willen verbinden, vraagt automatisch van die ander om zacht te worden. En ook aan die kant wordt kwetsbaarheid gevraagd. En dat is voelbaar bij die ander: Wat wil ik hier: samen en verbinden, of alleen....En voelbaar bij jezelf: is daar de moed om te verzachten?

Laatst kreeg ik de vraag hoeveel het kost om coaching bij mij te krijgen. Een lastige vraag om antwoord op te geven. Het is niet dat ik de prijs niet weet. Het is meer dat ik het echt belangrijk vind dat er een klik is en dat je bereid bent je voor langere tijd te verbinden en echt iets wil veranderen/bereiken. Want dan wordt het pas écht leuk en voel je de beweging.

Man-vrouw relaties....Het blijft me boeien.  Ik heb er sinds kort een paardje bij. Een meisje. En sinds ze in mijn/ons leven is, is er al zoveel aangeraakt. De eerste les: Laoch en zij rennen achter elkaar rond door de paddock. Laoch is te dicht achter haar. Ze trapt naar achter. Laoch wijkt terug zonder zijn voeten te verzetten. En de rit gaat weer door.... Laoch en Kate op de track. Laoch bijt Kate in de flank, want...'Hé, is mijn baas hè?!. Kate geeft hem vol, midden in zijn giechel...

Clarity....you don't find it in the mind. Your body has the answers. How often do we ask questions? And how often we already give the answer ourselves? Sometimes you'll better ask the other one. Ask the questions that are meant for them and can give you clarity about a feeling, a situation.

Most people learn to walk alone at a very early age. Growing up, we meet other people, we play together, we work together, we sleep together, we try to love together. Somehow loving and living together all that is, is a difficult one.

Secrets are energy leaks. They make us feel disconnected. From ourselves and the other. Behind every secret is a truth we don't dare to live. By sharing our secrets, a part of us can come alive and it helps us to heal the pain that went along with the hidden secret. And it restores connection

Two weeks ago I decided to do an 'Intensive' (2 hours/4 days) instead of a regular lesson with my horse. We could do it for 2 days and then a kind of Freeze happened with both of us. I recognized this from the first year we interacted, 5 years ago.

I just shared my recent relationshipstatus here on Facebook. And wow...what a triggers comes up:

I often post about my horse Laoch and the wisdom he brings me. Today it's about my cat or should I say Pussy? Ronja is her name. She is a really Witch, taking away low or bad energies. Often supporting me by moving stucked energy through my body.

The sentence of this morning...O shit, this suddenly really makes sense.What if your body reconignizes that spaces and your brain doesn't yet trust fully? Yes, the fear of "loosing" comes up. Loosing what you just thought you "had". And all that monkey business brains are famous for... Also the fear of loosing that Love and Safety by being and thinking so weird while there seems to be no reason to do so

Talking about leadership....Do you want someone who trusts you and feels safe with you? Or do you want someone you're in control of?For me it's all about connection and relationship without force.Just being with the one you feel safe with, to be in your full power and your radiance. Leadership is about attunement on soul level. Trusting the other that you come home through each other...That you together are more than just the two of you

What makes it so difficult for us to set boundaries? I imagine walking around with a rope, Just sweeping it around. If I would hurt someone, it feels like my responsibility.But is it? Isn't it ones own responsibility to keep safe and not get in the way of that rope? Yesterday.. my beautiful teacher Laoch.I had to make my boundaries very clear. But the gift for him was Safety. By choosing to respect my boundaries, he was able to relax and feel safe in his body.So yes: it's a gift for the other one to make clear your boundaries, so they can feel safe instead of wondering where you are. And yes, it takes some practice. But it's okay to be you and be there in your full Power With love