Je plaats kennen heeft in ons land een wat negatieve lading. Het wordt je gezegd op het moment dat je je groter maakt dan dat je zou zijn…. Echter…. Je plaats kennen en innemen is van wezenlijk belang voor jezelf en de ander.
Het is mijn paard Laoch dat het me zo helder toonde.
Eind mei was het dat er voor ons een tweede paard bij kwam, Kate. Het grappige was dat Laoch en zij aanvankelijk samen optrokken. Maar het is sinds een maand dat Laoch weer alleen een weide opzocht. Gewoon, onder het schrikdraad door, weg van de kudde maar op groen gras. Ik dacht dat het daar om ging, het groene gras. Maar naast dit gedrag, was hij niet echt in contact en maakte ook een matte, verdrietige indruk. Ik voel hem altijd als hij zich zo afzondert van de kudde. Ik voelde hem nog meer toen hij naar een weide ‘ontsnapte’ waar hij werkelijk niets te zoeken had. Kaal en dor, ver weg van iedereen. Hij reageerde ook niet echt meer als hij me zag. Waar hij in het verleden op me toe kwam draven en achter de draad bleef wachten om me met zijn bekende welkoms-hinnik te begroeten, keek hij nu even op om weer door te gaan waar hij mee bezig was….
Ik kon er de vinger niet opleggen, totdat….
In de ochtend achter de draad met een hinnikje in vol ornaat een zwart-witte Laoch stond. Het was me niet eerder opgevallen. Maar het drong ineens tot me door: “WTF??!!” En nee, Laoch was niet ineens van kleur veranderd. Het was Kate die letterlijk op ZIJN plek stond.
Ik heb haar laten wachten. En na mijn werkzaamheden heb ik Laoch opgezocht op die kale weide. Hij liep op me toe, stopte op 5 meter met de vraag: ”Kom je ook naar mij?” “Ja, ik kom ook naar jou.”
We zijn samen naar de voederplaats gegaan en vervolgens hebben we een goed gesprek gehad. Over hoe never ever iemand ZIJN plek in kan nemen. Hij blijft altijd mijn eerste paard. Mijn broddellapje en de enige tot nu toe die me echt op zielsniveau kan raken. Ik vertelde hem hoe hij zijn plaats weer in moest gaan nemen, hoe de kudde hem miste. Zijn leiderschap, de Black Pearl of Warrior die hij is….
Hij luisterde aandachtig, kauwde.
Ik vroeg hem te wachten op Kate die nog aan het eten was op de voederplek. En heb ook haar verteld hoe belangrijk zij is maar op zo een andere manier dan dat Laoch dat voor me is. Hoe we elkaar ook nog moeten leren kennen om precies te weten welke rol we in elkaars leven zullen hebben.
Laoch wachtte op Kate. Ze hadden even een onderonsje en liepen samen weg. Ze zijn weer onafscheidelijk. Het mooie was dat Kate zich niet meer zo op hoefde te blazen en zich groter voor hoefde te doen dan dat wie ze is. Want dat was wel wat ze liet zien. Overal haantje de voorste.
Laoch laat zich nu weer zien als leider, Kate op gepaste afstand achter hem. Passend in de fase waar ze nu is: geen prinsesje meer maar ook nog niet op de plaats van de koningin die in haar huist
En wat me het meest raakte: ik kende dit verhaal. Ik zag mijn oudste zoon die zich afzonderde en zich afvroeg wie hij was nadat zijn jongere broer de wereld kwam verblijden met zijn stralende aanwezigheid.
En ik realiseerde me dat ook hij daar opzij was gestapt om vervolgens verloren te raken in wie hij was.
Ik kan dat nu pas zien. En vraag me af: wat maakt dat we opzij stappen en onze plaats weggeven? En daarmee ook de kracht en de gift die we zijn voor de ander en de wereld.
Hoe kan het dat we ons zelf zoveel minder kunnen gaan voelen doordat we niet zijn zoals zij? En daar zelfs onze plaats en ons Zijn voor opgeven?
Het maakte me allereerst verdrietig.
Maar nu ik zie hoe je ook weer vol op je plek kan gaan staan en daarmee ook de ander naar zijn plek brengt. Het geeft me vertrouwen. Het is ook helpend voor die ander: die hoeft niet langer op die plek te gaan staan waar hij zich groter voor moet doen dan wie hij is. En daarmee ook niet altijd in het middelpunt en de aandacht, wat ook zijn keerzijdes heeft….
Reactie plaatsen
Reacties