Zorgen voor de ander

Hoe vaak zorgen we voor die ander om onszelf veilig te voelen?Hoe vaak gaat die zorg voor die ander ten koste van onszelf omdat we onszelf achteraan in de rij plaatsen?

Het is een patroon dat ontstaat in de kindertijd. In de kindertijd ben je én heel gevoelig en nog in connectie met je omgeving, én je bent afhankelijk van die omgeving.Je voelt feilloos aan wat die ander daar nodig heeft. En van daaruit pas jij je aan. Je houdt je stil waar je eigenlijk zou willen schreeuwen, je gaat zorgen voor die ander omdat hij of zij verdrietig is en jij net dat verschil kan maken.Als we ouder worden nemen we die patronen mee. We zorgen nog steeds voor die ander. Houden onze mond waar we eigenlijk willen spreken.We merken vaak wel dat er iets niet klopt. We hebben het gevoel dat we niet terug krijgen wat we geven of dat wij altijd de wijste moeten zijn. Onze energielevels lopen naar beneden. Immers: we geven wel maar krijgen het niet op die manier terug.

Hoe zou het zijn als je besluit allereerst voor je zelf te gaan zorgen? Soms kan de gedachte alleen al beangstigend werken: immers, hoe zal die ander reageren en klopt het dan dat het ‘mijn’ schuld is?Of kan het zijn dat we als volwassen mensen allereerst verantwoordelijk zijn voor onszelf? Ik? Jij? En door allereerst voor onszelf te zorgen, we er echt kunnen zijn voor onszelf én voor die ander als we dat willen?De stap naar jezelf kan heel confronterend zijn. Er valt heel veel te voelen en vaak ‘achterstallig’ onderhoud te plegen voor je op dat punt komt dat jij werkelijk ‘voldaan’ bent en de wereld in kan gaan waarin je allereerst staat voor jezelf. En vandaar uit kijkt wat werkelijk nodig is. En dat blijkt dat die ander toch wel heel veel op jouw bordje wil leggen omdat die ander daar niet voor zich zelf wil of durft te gaan staan en volledig verantwoording draagt wat van hem of haar is. Aan jouw de keus of je daarin dan mee wil doen of iemand helpt om op zijn eigen pootjes te gaan staan.Op eigen benen staan, komt dan in een ander perspectief. En nee, dat hoeft niet te betekenen ‘alleen’. Ook daar spreekt een stem uit je kindertijd: als je je niet aanpast, ben je alleen. Als volwassen mens kan je kiezen: samen maar wel op eigen benen.